Als moeder van vier kinderen kijk ik met trots terug op de geboortes van mijn kinderen.

 

Elk van deze momenten heeft mij iets geleerd over mezelf, mijn kracht en mijn keuzes. Maar het was mijn vierde bevalling die me het meest bij is gebleven. Niet alleen omdat het mijn laatste was, maar omdat ik ervoor koos om dingen anders te doen.  Op mijn manier, zelfs als dat betekende dat ik van medische protocollen afweek. Dat leidde tot weerstand in het ziekenhuis.

 

Het waren beslissingen waar mijn man en ik nog steeds achter staan

 

Ik deel mijn verhaal niet om te zeggen dat iedereen maar van protocollen moet afwijken, maar om te laten zien dat je váák meer keuzevrijheid hebt dan je misschien denkt. Want wat veel vrouwen niet weten, is dat je best mag vragen, onderzoeken en zelfs nee mag zeggen.

 

Vier bevallingen, vier unieke ervaringen

Mijn eerste drie kinderen werden allemaal geboren na een ingeleide bevalling. De eerste kwam door zwangerschapsvergiftiging vijf weken te vroeg, de andere drie hadden geen haast en maakten steeds de 42 weken vol. Hoewel het medische proces rondom inleiden vertrouwd voor mij werd, voelde het nooit helemaal ‘van mij’. Natuurlijk ben ik dankbaar voor de goede zorg en het verloop van mijn zwangerschappen, maar het voelde alsof ik me telkens volledig moest aanpassen aan wat er van mij verwacht werd. Pas bij mijn vierde bevalling besloot ik dat ik dingen anders wilde aanpakken.

 

Grondige voorbereiding

Na bevalling twee (40 weken en 5 dagen) en drie (42 weken) durfde ik de voorzichtige conclusie te trekken dat bevalling nummer vier ook weleens lang op zich zou kunnen laten wachten. Bij deze laatste bevalling hadden mijn man en ik ons grondig voorbereid. Na meerdere overleggen met de verloskundige wilde ik sowieso wachten tot 42 weken zwangerschap voor we actie zouden ondernemen.

Eenmaal in het ziekenhuis voor een controle-echo wilde de gynaecoloog gelijk een afspraak plannen voor het inleiden. Toen ik aangaf nog geen afspraak te willen maken werd ik vreemd aangekeken, stuitte ik op weerstand, maar het werd wel geaccepteerd. De echo zag er goed uit, er was nauw contact met de verloskundige, dus ging ik weer naar huis.

 

Gedroomde bad bevalling

Eén of twee dagen later zou de verloskundige bij ons thuis komen en proberen om de vliezen te breken in de hoop de bevalling op te wekken, maar dat lukte helaas niet. Er werd besloten dat ik naar het ziekenhuis zou gaan om mijn vliezen te laten breken. Bij helder vruchtwater zou ik weer naar huis gaan, bij meconium in het vruchtwater zou ik in het ziekenhuis blijven. We zullen nooit weten wat de oorzaak was, maar helaas zat er meconium in het vruchtwater. Dat betekende dat ik weer ingeleid zou worden... Gelukkig heeft de klinisch verloskundige ervoor gezorgd dat ik toch mijn gedroomde badbevalling kreeg!

Ja, het liep allemaal anders dan ik het gehoopt en gewenst had. Ik moest uit voorzorg zelfs nog een week in het ziekenhuis blijven met onze dochter, omdat zij meconium had ingeslikt. Dat kwam onverwacht en ik was het liefst meteen naar huis gegaan, maar ik begreep dat dit nodig was voor haar gezondheid. Toch ben ik enorm trots dat wij als ouders ons sterk genoeg voelden om bij onze keuzes te blijven, en dat heeft een wereld van verschil gemaakt in hoe ik deze geboorte heb ervaren.

 

Wat veel vrouwen niet weten: er is vaak meer mogelijk

Kijk, protocollen in ziekenhuizen zijn er natuurlijk met een reden. Ze zorgen voor houvast en veiligheid, zowel voor de zorgverlener als voor de patiënt. Maar wat veel mensen, inclusief zorgverleners, vaak vergeten is dat protocollen geen wetten zijn, maar richtlijnen. Vaak is er dus ruimte om keuzes te maken, maar dat kan alleen als je vooraf goed geïnformeerd bent en bereid bent om hierover het gesprek aan te gaan. Veel vrouwen weten dat simpelweg niet, omdat niemand ze dat vertelt.

 

Mijn ontdekking

Zo ontdekte ik bijvoorbeeld dat je in sommige gevallen meer tijd kunt vragen voordat een bepaalde medische ingreep nodig is. Ook kun je aangeven welke houding jij prettig vindt om in te bevallen, of je bepaalde medicatie wel of niet wilt gebruiken, en hoe je om wil gaan met de monitoring van je baby. Wat ik vooral heb geleerd, is dat het loont om te vragen: “Is dit écht noodzakelijk?” en “Zijn er alternatieven?”. Niet om het proces te vertragen, maar om meer regie te voelen over je eigen ervaring en geïnformeerd keuzes te kunnen maken.

 

Wat deze ervaring mij heeft gebracht

Deze vierde bevalling heeft mij geleerd om meer te vertrouwen op mijn eigen intuïtie. Natuurlijk waren er (heel veel) momenten van twijfel. Doen we hier wel goed aan? Wat als er iets misgaat? Maar mijn man en ik hadden van tevoren duidelijke afspraken gemaakt, zowel met elkaar als met de zorgverleners. Dat gaf rust. En door goed voorbereid te zijn, konden we vanuit vertrouwen communiceren, zelfs toen we weerstand tegenkwamen.

 

Wat ik andere vrouwen zou willen meegeven, is dat je meer keuzes hebt dan je denkt.

 

Je hoeft niet overal blind mee in te stemmen, maar het is ook geen kwestie van ‘alles zelf bepalen’. Het gaat om een balans: laat je informeren, stel vragen en maak beslissingen waar jij achter kunt staan. Op die manier kun je, ongeacht hoe je bevalling verloopt, met een goed gevoel terugkijken op dit bijzondere moment in je leven.

 

Een liefdevolle uitnodiging

Elke bevalling is uniek, en elke vrouw heeft haar eigen wensen en behoeften. Mijn verhaal is geen blauwdruk, maar ik hoop dat het vrouwen inspireert om stil te staan bij de keuzes die ze hebben. Het gaat er niet om wat je kiest, maar dat je wéét dat je kunt kiezen. Want jouw bevalling is jouw verhaal — en dat mag geschreven worden in liefde.